കാലൻകുട: സോമി പുതനപ്ര മഴകൊണ്ടു, വെയിൽകൊണ്ടു, മഞ്ഞുകൊണ്ടങ്ങനെ പാടേ നരച്ചൊരു കാലൻകുട, വേർപെട്ട ശീലയിൽ വെളുവെളെ തെളിയുന്ന- തസ്ഥികളോ അതിൻ കമ്പികളോ? ഉത്തരമില്ലാത്തോരിത്തിരി ചോദ്യംപോ- ലുത്തരത്തിൽ തൂങ്ങിയാടും കുട, ഒത്തിരി നാളായ് കാത്തിരിപ്പേതൊരു കൈകളെ,യേതൊരു സ്നേഹത്തെ നീ? ഉമ്മറത്തിണ്ണയിൽ ചാരുകസേരയിൽ ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നുറങ്ങുന്നു വൃദ്ധൻ; ആരോ മറന്നൊരു ചാരുചിത്രം പോൽ മൂകവിഷാദതപസ്സുപോലെ! ഭീതിതം സ്വപ്നം സുഷുപ്തി മുറിക്കവേ പീഡിതം മാനസം പിടയുന്നുവോ; ചറപറെ പെയ്യും മഴപോൽ പുലമ്പുവാൻ വേറെന്തു കാരണം തിരയേണ്ടൂ ഞാൻ? മക്കൾ, മരുമക്കളൊത്തു വിദേശത്തു നിന്നു പറന്നെത്തുവാൻ കൊതിച്ചു വഴിക്കണ്ണുമായവൻ കാത്തിരിക്കുന്നിതാ കൊഴിയുവാൻ വെമ്പുന്ന പൂവു പോലെ!

തിരുഹൃദയം: സോമി പുതനപ്ര അയാളുടെ ഹൃദയം സ്നേഹത്താൽ കത്തിജ്വലിച്ചു; മുള്ളും മുൾച്ചെടികളും ആ തീയിൽ കരിഞ്ഞു പോയി.. പൊടുന്നനെ, മുൾക്കാട്ടിൽ നിന്നൊരു സർപ്പം ഉയർന്നു പൊങ്ങി അയാളുടെ മാറിടത്തിൽ കൊത്തി! അവിടെ നിന്നു രക്തവും വെള്ളവുമൊഴുകി; അതു ഭൂമിയെ മുഴുവൻ നനച്ചു.. അന്നു മുതൽ, ഭൂമിയിൽ എല്ലാത്തരം സസ്യങ്ങളും കായ്കനികളും വീണ്ടുമുണ്ടായി, വയലുകൾ നൂറും അറുപതും മുപ്പതും മേനി വിളവു നല്കി.. അയാളാകട്ടെ, ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു: "എല്ലാം പൂർത്തിയായി .."

അമ്മയെ ഓർക്കുമ്പോൾ: സോമി പുതനപ്ര അമ്മയെ ഓർക്കുമ്പോൾ, ഒരായിരം കൈകൾ എന്നെ പൊതിഞ്ഞു നില്ക്കും; അപ്പോൾ, ഞാനൊരു ഗർഭസ്ഥ ശിശുവെന്ന പോൽ കുതിച്ചു ചാടും.. അമ്മയെ ഓർക്കുമ്പോൾ, ഒരു സ്നേഹപ്പാലാഴി ഉള്ളിൽ തിര തല്ലും; അപ്പോൾ, ഞാനൊരു വിശക്കുന്ന കുട്ടിയെ പോലെ കരയും.. അമ്മയെ ഓർക്കുമ്പോൾ, ഒരു താരാട്ടു പാട്ടു കാറ്റിൽ ഒഴുകിയൊഴുകി വരും; അപ്പോൾ, ഞാനൊരു തൊട്ടിലിന്റെ താളം കൊതിക്കും ..