സ്വാതന്ത്ര്യം സോമി പുതനപ്ര പ്രഭോ, എന്നിൽ നിന്ന് എന്നെ സ്വതന്ത്രനാക്കേണമേ, ഞാനെന്ന ഭാവത്തെ ജ്ഞാനമാം ദാനത്താൽ ദൂരെയകറ്റേണമേ, ജഡം തൃണസമം അഴിഞ്ഞുപോകുമെന്ന് എന്നെ പഠിപ്പിക്കേണമേ, എന്നിലും നിന്നിലും അവളിലും വ്യാപരിക്കുന്നത് ഒരേ ആത്മാവാണെന്ന തിരിച്ചറിവിലേയ്ക്ക് എന്നെ ഉയർത്തേണമേ, കാലത്തിനുമപ്പുറം അനശ്വരതീരങ്ങൾ ഉണ്ടെന്ന ബോധ്യം എന്നിൽ നിറയ്ക്കേണമേ: ആ അഭൗമതീരത്തിന്റെ ഒടുങ്ങാത്ത സൗന്ദര്യത്തിലേയ്ക്ക് നീ എന്നെ കൈപിടിച്ചു കൊണ്ടുപോകേണമേ..

കാലൻകുട: സോമി പുതനപ്ര മഴകൊണ്ടു, വെയിൽകൊണ്ടു, മഞ്ഞുകൊണ്ടങ്ങനെ പാടേ നരച്ചൊരു കാലൻകുട, വേർപെട്ട ശീലയിൽ വെളുവെളെ തെളിയുന്ന- തസ്ഥികളോ അതിൻ കമ്പികളോ? ഉത്തരമില്ലാത്തോരിത്തിരി ചോദ്യംപോ- ലുത്തരത്തിൽ തൂങ്ങിയാടും കുട, ഒത്തിരി നാളായ് കാത്തിരിപ്പേതൊരു കൈകളെ,യേതൊരു സ്നേഹത്തെ നീ? ഉമ്മറത്തിണ്ണയിൽ ചാരുകസേരയിൽ ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നുറങ്ങുന്നു വൃദ്ധൻ; ആരോ മറന്നൊരു ചാരുചിത്രം പോൽ മൂകവിഷാദതപസ്സുപോലെ! ഭീതിതം സ്വപ്നം സുഷുപ്തി മുറിക്കവേ പീഡിതം മാനസം പിടയുന്നുവോ; ചറപറെ പെയ്യും മഴപോൽ പുലമ്പുവാൻ വേറെന്തു കാരണം തിരയേണ്ടൂ ഞാൻ? മക്കൾ, മരുമക്കളൊത്തു വിദേശത്തു നിന്നു പറന്നെത്തുവാൻ കൊതിച്ചു വഴിക്കണ്ണുമായവൻ കാത്തിരിക്കുന്നിതാ കൊഴിയുവാൻ വെമ്പുന്ന പൂവു പോലെ!

തിരുഹൃദയം: സോമി പുതനപ്ര അയാളുടെ ഹൃദയം സ്നേഹത്താൽ കത്തിജ്വലിച്ചു; മുള്ളും മുൾച്ചെടികളും ആ തീയിൽ കരിഞ്ഞു പോയി.. പൊടുന്നനെ, മുൾക്കാട്ടിൽ നിന്നൊരു സർപ്പം ഉയർന്നു പൊങ്ങി അയാളുടെ മാറിടത്തിൽ കൊത്തി! അവിടെ നിന്നു രക്തവും വെള്ളവുമൊഴുകി; അതു ഭൂമിയെ മുഴുവൻ നനച്ചു.. അന്നു മുതൽ, ഭൂമിയിൽ എല്ലാത്തരം സസ്യങ്ങളും കായ്കനികളും വീണ്ടുമുണ്ടായി, വയലുകൾ നൂറും അറുപതും മുപ്പതും മേനി വിളവു നല്കി.. അയാളാകട്ടെ, ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു: "എല്ലാം പൂർത്തിയായി .."