തിരുഹൃദയം: സോമി പുതനപ്ര അയാളുടെ ഹൃദയം സ്നേഹത്താൽ കത്തിജ്വലിച്ചു; മുള്ളും മുൾച്ചെടികളും ആ തീയിൽ കരിഞ്ഞു പോയി.. പൊടുന്നനെ, മുൾക്കാട്ടിൽ നിന്നൊരു സർപ്പം ഉയർന്നു പൊങ്ങി അയാളുടെ മാറിടത്തിൽ കൊത്തി! അവിടെ നിന്നു രക്തവും വെള്ളവുമൊഴുകി; അതു ഭൂമിയെ മുഴുവൻ നനച്ചു.. അന്നു മുതൽ, ഭൂമിയിൽ എല്ലാത്തരം സസ്യങ്ങളും കായ്കനികളും വീണ്ടുമുണ്ടായി, വയലുകൾ നൂറും അറുപതും മുപ്പതും മേനി വിളവു നല്കി.. അയാളാകട്ടെ, ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു: "എല്ലാം പൂർത്തിയായി .."

അമ്മയെ ഓർക്കുമ്പോൾ: സോമി പുതനപ്ര അമ്മയെ ഓർക്കുമ്പോൾ, ഒരായിരം കൈകൾ എന്നെ പൊതിഞ്ഞു നില്ക്കും; അപ്പോൾ, ഞാനൊരു ഗർഭസ്ഥ ശിശുവെന്ന പോൽ കുതിച്ചു ചാടും.. അമ്മയെ ഓർക്കുമ്പോൾ, ഒരു സ്നേഹപ്പാലാഴി ഉള്ളിൽ തിര തല്ലും; അപ്പോൾ, ഞാനൊരു വിശക്കുന്ന കുട്ടിയെ പോലെ കരയും.. അമ്മയെ ഓർക്കുമ്പോൾ, ഒരു താരാട്ടു പാട്ടു കാറ്റിൽ ഒഴുകിയൊഴുകി വരും; അപ്പോൾ, ഞാനൊരു തൊട്ടിലിന്റെ താളം കൊതിക്കും ..

എഴുതപ്പെടാത്ത വചനം: സോമി പുതനപ്ര രക്തവും വെള്ളവും ചാലുകീറിയ നിൻ വിരിമാറിൽ, വലിഞ്ഞു മുറുകിയ നീല ഞരമ്പുകളിൽ, മരണത്തോളം ആഴമുള്ള സ്നേഹവും, സ്നേഹത്തോളം ഉയരമുള്ള മരണവും ഞാൻ കണ്ടു! വിനാഗിരിയിൽ മുക്കിയ നീർപ്പഞ്ഞി, ഒരു ഹിസോപ്പു തണ്ടിൽ വച്ച്, ഞാൻ നിന്റെ ചുണ്ടോടു ചേർത്തു; എന്നാൽ, നിന്റെ ഉച്ച്വാസ വായുവിൻ ഗതിയിൽ അതു താഴെ വീണുടഞ്ഞുപോയ്.. അപ്പോൾ, പാതി കൂമ്പിയ മിഴിപ്പൂക്കൾ മെല്ലെ തുറന്ന്, ആർദ്രമൊരു നിമന്ത്രണം പോൽ നീ എന്നോടു ചോദിച്ചു: “അല്പം കൂടി ആത്മാർഥമായ് നിനക്കു സ്നേഹിക്കാമോ?”